Waarom zou dat voor engelen anders zijn? Ik lees het gedicht Opgeven van Nachoem Wijnberg dan ook in eerste instantie als een steuntje in de rug voor mijn project:
Hoe hoger een engel is
hoe beter hij in muziek is,
de laagste engel heeft muzikanten om hem heen.
Ik zit hier dus in een winwinsituatie. Dat past ook nog mooi bij de gedetailleerde economie van de hele bundel Om mee te geven aan een engel. De communicatie is een winwinsituatie. De hoogste engel is goed in muziek, de laagste engel hoeft dat niet te zijn en profiteert toch mooi mee.
Echter, ik ben geen engel, niettegenstaande mijn derde naam Michaël. Ik heb niets te melden en profiteer ook in dat opzicht mooi mee van de gedichten van Wijnberg. Wijnberg is dan misschien ook geen engel, hij getuigt met zijn gedichten wel mooi van muziek, hij maakt muziek. Laten we vasthouden dat ik tot Wijnberg sta zoals de laagste engel tot de hoogste.
Ik weet me geraakt door Wijnberg als hij zegt:
De laagste engel
raakt aan wie als jou is,
laat zich door hen omarmen.
In dat geval zijn het de engelen die mij omarmen, ook al omdat ze me hebben gegeven 'wat ze niet meer willen hebben, hun niet goed kunnen lopen.'
Ik kan natuurlijk nooit zeggen dat ik die jij ben. Het gedicht raakt me doordat het zingt, het is muziek. Wel kan ik zeggen dat ik doordat ik zeg dat ik die jij ben, het gedicht van zijn muzikaliteit ontdoe. Ik heb het voor mezelf geïnterpreteerd, er prozagehakt van gemaakt. Op mijn manier zing ik, kreupel als ik ben.
Maar gelukkig heb ik dus muzikanten om me heen. Dankzij mij en lezers als ik zijn de engelen minder eenzaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten