Onverdraaglijk

Muziek wordt zo vaak geassocieerd met mooi dat ik eens iets anders wilde. Op een of andere manier vind ik het verstorend als je te nadrukkelijk zegt dat de muziek mooi is. Dat zal iedereen met me eens zijn. Maar is muziek zelf niet ook verstorend, soms, best vaak als je het je eenmaal realiseert? De strijkers die opkomen bij de filmkus.

Zojuist had ik een van mijn drie duurdere oortjes op, de bluetooth-oortjes. Het lukte mijn smartphone maar moeilijk om contact te maken. Het gevolg was dat de hemelse tonen van het programma van Wilfred Kemp in stukjes braken. Soms kwam er een toon ongeschonden door. Inmiddels is de juiste golflengte gevonden. Het vertrouwen is hersteld. Maar ik werd me ervan bewust dat echte kwetsbaarheid gediend is met de ervaring van kwetsuur.

Muziek moet voor zichzelf spreken, zegt men. Maar het feit dat je het al zegt, zegt dat die muziek blijkbaar niet voor zichzelf spreekt. Dat gegeven is onverdraaglijk. De droom wordt verstoord doordat we uit de muziek stappen, er altijd al zijn uitgestapt. En van een afstand luisteren. Nee, kijken, praten zelfs. We praten over muziek.

Muziek heeft iets koloniserends. Het wil alles en iedereen bezetten. De jongen met de oortjes in de trein zet de muziek zo hard dat iedereen 'meegeniet'. Onverdraaglijk! Lange tijd heb ik dit meditatief proberen op te lossen. Kijk zonder oordeel. Het gaat voorbij. Rustig maar. John Cage zei ooit dat hij ons wilde leren om gewoon stil te zitten en te luisteren. Alles wordt zodoende muziek. Afstand onmogelijk.

Tegenover deze spiritualiteit van het zich uitbreidende innerlijk zet ik mijn blogs in, deze nieuwe blogserie. Tegenover, van een afstand. Schrijven over muziek, vanuit een bepaald soort onmuzikaliteit. Daarvoor heb ik talent, weet ik. Ik kan moeilijke stukken muziek spelen, er zelfs van genieten. Maar het zingt niet, het is geen muziek. Midden in de muziek zoek ik de onmuzikaliteit op, het schrijven over muziek van een afstand.